Vakantie in de Filipijnen

Ni Hao,

Ondertussen is er weer veel gebeurd hier dus heb ik maar besloten om de veer weer door de inkt te halen. Om maar meteen met het leukste te beginnen, zal ik jullie even vertellen hoe mijn trip naar de Filippijnen is geweest. Maandag 23 februari pakte WIJ( Stan was namelijk intussen ook in Hong Kong aangekomen om mij 2 weken te vergezellen) het vliegtuig naar Kalibo, en vanuit daar zijn we met de boot afgereisd naar Boracay. Dat is zo’n typisch tropisch eiland die ik voorheen alleen maar kende van de reisbrochures. Voor degene die te lui zijn om te Googlen, het is dus strand met hagelwit zand en kristalhelder water. Zoals alle prachtige vakantiebestemmingen in de wereld, was dit eiland dus helaas ook al goed ontdekt door de westerse toerist. Het was dus hier ook geen uitzondering dat je een prachtige Filippijnse schone, in het samenzijn zag met een of andere rijke, iets te dikke, kalende, lelijke, oude man. Als hoogtepunt, of beter gezegd dieptepunt hiervan, zagen we zo ook een man die sowieso de 200 kilogram aantikt, maar het toch voor elkaar wist te krijgen om met 3 bloedmooie Filipina’s zijn vakantie door te brengen. Ik hoop dan ook maar dat ze er goed betaald voor krijgen…

Ohja, tussendoor hebben we uiteraard ook nog mijn verjaardag goed gevierd. Er zijn tenslotte slechtere plekken op aarde om je 23ste verjaardag te vieren.

Na 4 dagen doorgebracht te hebben op ons bounty eiland, besloten we een binnenlandse vlucht naar Cebu te nemen. Hier geen tijd meer voor luieren op het strand, maar het avontuur opzoeken! We gingen namelijk zwemmen met walvishaaien. Hiervoor moesten we wel vroeg ons gewaardeerde bedje uit, maar dat was het natuurlijk meer dan zeker waard. Op de plek waar zijn gaan zwemmen met de walvishaaien, worden ze dagelijks gevoerd tussen 6 en 12 uur ’s ochtends. Ik zal dus ook zeker niet beweren dat dit uitstapje ecologisch verantwoord is, maar daar hadden we uiteraard geen boodschap aan die dag. Bij de instructies die we vooraf kregen, bleek dat deze walvishaaien tot 20 meter lang kunnen worden. Echter denk ik zelf dat de grootste walvis die wij gezien hebben rond de 7 a 8 meter was, nog steeds niet verkeerd dus. We hadden 30 minuten de tijd om met de walvishaaien te zwemmen, en die vlogen om. Super vette ervaring om tussen die grote beesten te mogen zwemmen, weer iets van de bucketlist af kunnen strepen. Gek genoeg was dit niet het meest spannende/enge moment van de vakantie. Toen we na het zwemmen met de walvishaaien weer huiswaarts wilde keren, vertelde onze (motor)chauffeur (ja, auto’s kennen ze daar namelijk bijna niet, dus het voornaamste vervoersmiddel zijn daar afgekeurde Amerikaanse motoren), dat er een mogelijkheid was om naar een ander eiland te gaan per boot. Wij dachten zelf dat dit eigenlijk niet mogelijk zou zijn, dus waren we blij verrast dat dit toch zou kunnen. Omdat we binnen 3 minuten moesten beslissen of we meewilde, besloten we toch om deze kans met beide handen aan te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Onze chauffeer bracht ons naar ‘de kapitein’ van de boot, dit bleek een jongeman te zijn van, ik schat zo, rond de 18 jaar. Na deze verbazing liet hij ons zijn ‘boot’ zijn waarmee we de oversteek zouden wagen, dit bleek een oude sloep te zijn met een motor die hij waarschijnlijk zelf nog van zijn oude scooter had afgehaald. Op het eiland waar we heen zouden gegaan, waren een paar populaire toeristische attracties, dus als we die zouden willen zien hadden we geen keus en moesten we dus deze boot pakken. Na een flinke prijsonderhandeling, besloten we dit buitenkansje niet te laten liggen en het risico te nemen…Daar gingen we….. Na 15 minuten varen, bleek dat de zee toch iets ruiger was dan gedacht, en bleek onze boot toch iets minder ruig dan gedacht. Meerdere keren braken er dingen af van de boot, maar dit bleek normaal te zijn (zei onze kapitein). Echter kregen we toen toch enige twijfel s en besloten we de ‘kapitein’ te vragen of het wel echt zo veilig was. Maar ja hoor, hij had eergisteren nog het weer gecheckt op de radio en er zouden geen typhoons zijn, oftewel ‘alles in orde’. We besloten dus niet terug te keren maar de oversteek te maken. Om een lang verhaal kort te maken, de 1.5 uur geschatte vaartijd werden er uiteindelijk bijna 4 uur, maar we hebben het gered.

Die dagen erop zijn we nog naar een ‘cockfight’ ( hanengevecht) gaan, dit is blijkbaar een typisch Filippijnse aangelegenheid, en dus wordt er op elke zondag in iedere stad zo’n hanengevecht gehouden. Dit wilde wij natuurlijk niet aan ons voorbij laten gegaan! Super gaaf om het een keer gezien te hebben, maar het blijft wel een beetje een luguber randje hebben; 2 hanen die net zo lang vechten totdat er eentje dood is, blijft apart! Verder waren er nog een paar andere toeristische attracties op dit eiland waar ik jullie verder niet mee zal vervelen. Na 8 dagen Filippijnen was het weer tijd om terug naar HK te vliegen. Het was geen definitief afscheid van de Filipijnen want ik ben zeker nog van plan om een keer terug te komen! Het is namelijk super goedkoop, mensen zijn onwijs vriendelijk en spreken super goed Engels, heerlijk weer, en de Filipijnse dames zijn natuurlijk ook niet de lelijkste! Top land dus!!!

Ondertussen is Stan weer vertrokken en is hier het ‘normale’ leven weer begonnen. Mijn volgende trip is tijdens de paasvakantie, dan wordt het waarschijnlijk een weekje Mainland China, met als hoogtepunt Guillin en een paar andere megasteden. Maar dat zullen jullie tzt wel horen. Mama en tante hebben ondertussen ook hun tickets geboekt naar HK, en een geluksvogel als ik ben, gaan we in Mei dan ook nog een weekje naar Peking. Weer genoeg leuke dingen om naar uit te kijken dus!
Ik heb het nog steeds onwijs naar m’n zin hier, en als je dan bedenkt dat het ondertussen alweer halverwege het semester is, dan weet je dat de tijd weer voorbij is gevlogen! Ciao!!

Groetjes,

Thomas